De kunst van Ido Vunderink
Door: Frans Lander
Binnenkort – 10 oktober 2015 t/m 10 januari 2016 – exposeert Ido Vunderink, schilder van het Groene Hart, in het Stadsmuseum Woerden. Aanleiding voor een interview met deze grote kunstenaar.
Op weg dus naar de Meije: een schoonheid van een rivier, die door het landschap van het Groene Hart meandert. Aan die Meije woont één van de meest authentieke inwoners van dit Groene Hart: Ido Vunderink. Ido’s leven lijkt op de Meije: zijn leven kent evenals de rivier vele omwegen. Langs allerlei disciplines, ervaringen is hij gekomen waar hij nu is: een schilder met een geheel eigen stijl, die de beeldtaal van de hedendaagse schilderkunst aanzienlijk heeft verrijkt.
Die lange weg is in feite een voortdurende zoektocht naar het wezenlijke van de dingen.
In de loop der jaren heeft Ido geleerd het overbodige weg te laten, te abstraheren, de kern van wat hij ziet en ervaart vast te leggen op het linnen doek. Nu is muziek de meest abstracte vorm van kunst en in die zin moeten we ook de uitspraak van Schopenhauer verstaan: Alle kunsten streven naar het wezen van de muziek.
In Ido’s werk herken je duidelijk muzikale patronen. Je treft er een ritmische ordening van vlakken, lijnen en vormen. Die ordening geeft veel van zijn schilderijen een muzikale grondtoon, een onderhuidse melodie. Hier hoor je brutale pauken in een heftig spel van kleuren; daar in een teder verloop van afwisselende groene verticale banen klinken violen. In andere compositie vol kleurig contrapunt klinkt een hemels koor. Tegelijkertijd valt het bijzondere ritme van vormen en lijnen op, Ido heeft een feilloos gevoel voor het ritme in zijn doek. Soms heel dansant, dan weer brutaal confronterend als in de Sacre du Printemps.
Het is niet voldoende om muziek te horen, je moet haar ook voor je kunnen zien, ik denk niet dat Ido deze uitspraak van Igor Strawinsky kent, maar het is zo toepasselijk op veel van zijn werk. Hij maakt in zijn schilderijen muziek als het ware zichtbaar.
Hoe ontstaat zo’n ritme? Ido rangschikt, maakt dingen graag overzichtelijk, zet ze in een geraffineerde strakke orde van kleurige vlakken en trefzekere lijnen. Daarbij is Ido een ongelooflijke colorist. Hij zet kleuren bij elkaar, waarvan je denkt dat ze in het geheel niet bij elkaar passen. Waar hij vroeger kleuren als geel en oranje leek te ontwijken, heeft hij ze nu volledig omarmd en hoe! Daarbij waagt hij wijkende kleuren op de voorgrond te plaatsen geheel tegen de regels in. Alleen grote coloristen als Matisse en Vunderink kunnen zich dat permitteren.
En toch is er steeds weer die verrassende harmonie, dat volmaakte evenwicht, alles is steeds in balans, hoe brutaal de kleuren ook tegen elkaar zijn afgezet.
Niets overbodigs in zijn doeken, altijd weer die uitgekiende, kernachtige compositie, die volmaakte eenheid van inhoud en vorm. Zijn eerbied voor de natuur, grenst bijna aan het mystieke, juist door die altijd durende zoektocht naar de volmaakte weergave van zijn indrukken, van zijn gevoelens.
In die lange zoektocht is Ido steeds bij zichzelf gebleven. Hij hoeft niet zo nodig te bekoren, de kijker moet zijn doeken maar nemen zoals ze zijn.
Ido’s werk weerspiegelt een gelukkige wereld: Ido is een gelukkig mens, die
elke dag weer opnieuw welgemoed zijn atelier in gaat – hij slaat geen dag over – en zijn creatieve avontuur beleeft. Hij kan niet anders, zegt hij. Zoals elke rechtgeaarde kunstenaar moet hij zich uitdrukken, in zijn geval in verf. Behalve die levensvreugde is er ook de warme belangstelling voor de wereld, de natuur en de mensen om hem heen, die hem steeds weer verbazen en waarin hij nieuwe impressies opdoet.
Ido is een warmbloedig mens, een mens met compassie, die oog heeft voor de wereld en de mensen om hem heen.
Kom naar deze expositie en (her)ontdek deze grote beeldend kunstenaar van het Groene Hart en geniet van zijn rijke, unieke picturale wereld.
Frans Lander