Op zondagmiddag 2 juni trof een grote groep Vrienden van het Stadsmuseum elkaar in de tuin achter de Petruskerk bij het levensgrote beeld, dat de beeldhouwer Bart Somers maakte van zijn moeder. In het beeld kun je plaats nemen en een brief schrijven aan je moeder en die vervolgens posten in de brievenbus in de hal van het Stadsmuseum
Nadat ze kennis hadden kunnen maken met de kunstenaar en zijn beeld, togen de vrienden naar de Vroedschapszaal waar Bart ons meenam op een bijzondere levenstocht. Als kleine verlegen jongen verlangde hij naar stoere avonturen zoals het Thor Heyerdahl op zijn reis per vlot naar Polynesië. Na allerlei opleidingen onder andere de HTS, besloot hij in 1983 op 24 jarige leeftijd op reis te gaan en mee te doen aan de Dakar Desert Rally. Het werd een echte low budget reis. Andere avontuurlijke reizen volgden; na een tijdelijke baan verkocht hij in 1990 zijn huis en maakte een reis als Marco Polo naar Algerije, Afghanistan, Pakistan en India. Via een advertentie in de Volkskrant werfde hij deelnemers aan voor deze Kathmandu expres reis (waarbij niets was inbegrepen: derhalve buitengewoon primitief). Door middel van een trailer konden de aanwezigen een deel van de reis meebeleven.
Met zijn vrouw, die goed Spaans spreekt, maakte hij een indrukwekkende reis door het Andesgebergte in Zuid Amerika, waarbij zij de hoogste toppen op de grens van Chili en Argentinië (9000 meter) beklommen. Geïnspireerd door deze reis en een kunstenaar die zij ontmoetten, maakte Bart een aantal grote stalen totems als steile wachters bij een sluis.
Vervolgens ging Bart wat dieper in op zijn werk in metaal: hij maakt vooral grote beelden in cortenstaal, roestvrij staal chroom van dieren, zebra’s, maar vooral paarden en honden. Zijn broer Stefan wees hem op de paarden, want zo stelde hij, bij mensen met paarden zit geld. In zijn laatste grote reis neemt Bart een groot paard in cortenstaal mee op een trailer en trekt daarmee naar Mongolië en de hoofdstad Ulau Bara, een bij uitstek paardenland, zoals de trailer van de reis duidelijk maakt. Het bewuste paard is overigens typisch voor de kunst van Bart: hij laat veel weg en behoudt essentiële onderdelen waardoor het beeld van een paard blijft behouden.
Bart maakt ook een merkwaardig huisje, 4 meter hoog, in cortenstaal, als een soort kindertekening, met scheve muren e.d. stevig waarin je je veilig kunt voelen, maar met een open achterkant, zodat alles uiteindelijk verwaait.
Tenslotte vertelt Bart over het grote beeld van zijn moeder in de kerktuin. Bart verloor zijn moeder op jonge leeftijd. Met dit reusachtige hoofd dat hij ziet als een soort Pachamama, een oermoeder, wil hij eerbetoon betuigen aan zijn moeder. Je hoofd is van binnen leeg en je kunt erin plaats nemen en je zo als het ware verbonden voelen met je eigen moeder, of met moeder aarde, die we dienen te koesteren en beschermen.
Het is een ontroerend beeld, dat een woordeloze serene en gracieuze hommage is aan de belangeloze liefde van een moeder. Het grote hoofd doet denken aan het werk van de Pools-Duitse beeldhouwer Igor Moraj, die ook zulke grote hoofden heeft gemaakt in de sfeer van de klassieke oudheid.
Bij dit schitterende beeld voel je wat kunst vermag: je optillen uit de alledaagse werkelijkheid en je in contact brengen met universele schoonheid door de scheppende kracht van de kunstenaar. Hier geldt wat Paul van Ostaijen zo mooi heeft gezegd : Kunst is liefde in elke daad.
Na afloop werden nog foto’s gemaakt van het beeld en konden we onder het genot van een drankje met de kunstenaar, zijn gasten en onze vrienden nog gezellig napraten. Kortom een geslaagde, avontuurlijke en zonnige ontmoeting met een rasechte kunstenaar.
Frans Lander, secretaris