De vrienden togen naar het Stadsmuseum om elkaar een goed Nieuwjaar te wensen.
Onder het genot van muziek door een excellent trio en een glas bubbels konden de vrienden met elkaar vertoeven in de hal van het museum.
Voorzitter Dick Launspach heette alle leden hartelijk welkom, heette in het bijzonder Rolien van Ommeren welkom en memoreerde het overlijden van haar echtgenoot, onze oud- en erevoorzitter Hans van Ommeren en van één van onze vrienden: Anneke Laan.
Frans Lander vertolkte daarna het volgende kort In Memoriam voor Hans.
Lux umbra Dei
Licht is de schaduw van God, dat staat te lezen op oude zonnewijzers…
Hans was als fotograaf altijd op zoek naar het mysterie van het licht,
het licht tussen de eeuwenoude bomen in zijn geliefde Dordogne…
Hans was als mens ook een lichtend voorbeeld van een geëngageerde burger,
die betrokken was bij de Woerdense samenleving, die onze gemeenschap op
talloze wijze bijzondere diensten heeft verleend.
Hans die jonge fotografen en kunstenaars op weg hielp.
Hans die, meer dan wie ook, van Woerden een Leo Gestel stad heeft gemaakt.
Hans die altijd bereid was belangrijke culturele manifestaties een helpende hand te bieden.
Hans die menig pamflet, folder of affiche gratis ontwierp en afdrukte, zoals
voor Marokko in de polder, voor het Burgercomité Ontwikkelingssamenwerking ,
het Millennium Platform of de Atelierroute.
Hans van de schuldige plekken rond de 4 mei herdenking.
Hans de artiest, een onovertroffen experimentele fotograaf…
die een geheel eigen fotografische beeldtaal heeft ontwikkeld…
Hans een stevig baken in woelige tijden, vooral voor ons eigen Stadsmuseum,
dat hem zeer, zeer schatplichtig is, als redder in de nood, als voorzitter van
het bestuur en later oprichter en voorzitter van de Vrienden van het
Stadsmuseum Woerden. Het Stadsmuseum heeft zoveel aan hem te danken.
Hans altijd goedgemutst, ook in moeilijke dagen een zonnig licht in ons bestaan.
Hans op zoek naar de andere dimensie, naar het mysterie achter de waarneembare wereld.
“Kunst en religie zijn beide een duiding van de werkelijkheid”
deze uitspraak van Gerard van het Reve was op Hans zeer van toepassing.
We zullen Hans, onze erevoorzitter missen maar zijn onuitsprekelijk dankbaar
hem te hebben gekend als onze vriend, als onze zonnewijzer.
Vervolgens kreeg Jaap Breunesse het woord: hij informeerde de aanwezigen over een nieuw initiatief. De Vroedschap, een club van mensen die het Stadsmuseum financieel substantieel wil ondersteunen. De Vroedschap telt reeds twaalf leden; het streefgetal is vier en twintig.
Voorts lichtte Jaap de plannen toe met betrekking tot een mogelijke uitbreiding van het Stadsmuseum met de voormalige Mariaschool in de Havenstraat die binnenkort beschikbaar komt. Overleg met het Bestuur van het Stadsmuseum, het Gemeentebestuur, de Provincie en de eigenaar de woningbouwstichting Woerden West zijn gaande.
Frans Lander poogde de aanwezigen vervolgens enthousiast te maken voor de nieuwe tentoonstelling Lievelingen.
Tussen emotie en schoonheid. Lievelingen, Woerdenaren over hun favoriete kunstwerk
Je moet maar kiezen… je lievelingsobject…welke overweging overheerst: de sentimentele waarde of de schoonheid van het object… Voilà het dilemma van de deelnemers aan deze bijzondere expositie in het Woerdense Stadsmuseum. Bijzonder ook omdat deze tentoonstelling vele mooie verhalen vertelt, verhalen van min of meer bekende Woerdenaren bij hun uitgeleende lievelingskunstwerk.
Je moet wel even wennen aan het idee…het gaat niet alleen om wat je ziet, maar vooral ook
om het verhaal achter de tentoongestelde objecten.
Uiteraard is zo’n opzet hoe origineel ook, niet van gevaren ontbloot.
In de eerste plaats vormt niet de kunstzinnige waarde en het unieke karakter van het tentoongestelde de rode draad van de tentoonstelling, maar de waarde die de eigenaren zelf aan hun kunstwerk toekennen. Desalniettemin is dat niet een storend element omdat bij de inrichting van de expositie toch een zekere ordening is aangebracht, waardoor je toch een goede totaalindruk krijgt.
Een ander gevaar is dat het narratieve en niet de kunst domineert… soms is dat maar goed ook, omdat het verhaal in een enkel geval interessanter lijkt dan het kunstobject.
Er is door gekozen opzet van de tentoonstelling uiteraard een ongelooflijke variëteit van artistieke stijlen en vormen te ontdekken. Zo zijn er vele foto’s, glaswerk, beeldhouwwerk, lithografieën, pasteltekeningen, schilderijen, boekdrukkunst en zelfs een kaart van Indonesië uit een schoollokaal van weleer. Het meeste werk is van relatief recente datum, soms werk van een familielid, en zelfs – zeer verwonderlijk – werk van de hand van de bekende Woerdenaar zelf. De lievelingen blijken eigen schepsels te zijn….
Onvermijdelijk een veelheid aan stijlen, van zeer figuratief tot abstract, naïef of surrealistisch.
In korte filmpjes vertellen de Woerdenaren allen hun geheel eigen verhaal… die vaak ontroerende verhalen zijn minstens zo belangrijk als de kunstobjecten zelf… ze geven die objecten een achtergrond; deze worden daardoor een soort document humain, zoals het beeldje van de koe van Cor Janmaat die 100.000 liter melk had gegeven of het schilderij van Claartje van Riet, die enkele jaren geleden is over leden. De verhalen maken van het Stadsmuseum een Lieu de mémoire; dit en de sterke verbondenheid met onze eigen gemeente en zijn inwoners, vormen sterke troeven en leiden hopelijk tot een grote belangstelling en nauwere betrokkenheid van onze bevolking bij ons Stadsmuseum.
Juist de grote verscheidenheid en de boeiende verhalen van de Woerdenaren maken dat iedereen er wel iets van zijn gading vindt. Ik was nogal onder de indruk van het bijzondere glaswerk uit Leerdam van Victor Molkenboer, het zeer herkenbare brutale schilderij van Herman Brood, het schitterend Slapende hertje, een sculptuur van Jan Kriege, de pasteltekening Een nieuw begin van Nele Nederlof-Walschot, het sobere houten beeldhouwwerk Knielen en bezielen van Omer Giellet, het surrealistische The Flyer van Tarmo Roosimölder, de indrukwekkende foto van het Groene Hart van Hermen Koch en het naïeve schilderij Zicht op Amsterdam van Henry Verhage. Dat waren mijn lievelingen, maar dit is uiteraard een zeer persoonlijke keuze… ik zou zeggen, Zoek uw eigen lieveling maar uit.
Aldus Frans Lander, waarna nog ruim tijd over was voor boeiende gesprekken; alles bij elkaar een geslaagde en gezellige bijeenkomst.
Uw secretaris
